Belki ölürken ben de sana benzerim
Benden öğrenirler seni bilmeyenler
Korkak bir ceset olduğunda bedenim
Seni çaresiz ve beni toprağa bırakırlar
Uslanmayan çocukların anılarında
Kalırım, kahramanlık benimle gömülür
Görünmez olur görünen, ardına kadar
Kollanmıştır, kararmıştır gözlerindeki
Acıkmasız susamanın hisleri gibidir
Sürer yalnızlık nöbetleri taş kesilir
Ayık bir sabaha katı bir gün gibi başlar
Anlamsız tümcelerle yorulan şairler
Sessizlik içinde kıvranırken ekmeğin
Çok sesli koroyla kazanıldığını sanırlar
Bilinmez ki, asanın kerameti Musa’dan
Değildir, hak başka görünür kul gözüne