Şen şakrak koşarken görüyoruz okul çocuklarını

teneffüshanenin sık otlarında.

Ulu dingin ağaçlar

ve eylülün saat on ışıkları

serin bir çağlayan gibi

koruyor onları hala

uzaklarda yıldızları yakan büyük örsten.

Ruh, öyle titrek, ürkek,

gerçekten sonsuza kadar gitmek zorunda mı buzul üzerinde,

tek başına, çıplak ayak, okumasını bilmez bile

çocukluk dualarını,

sonsuza dek cezalandırdı mı o soğuk, soğukluğu?