“Güneşte olmalıyım, morgdan çıkmalıyım, koridorlarda kendime eşlik etmeliyim, ellerimi tut, diyorsun ki: ölüm yok, kötülük yok, ölüm ve kötülük yok, bir düşün, üzerinde dur, açma çekmeceleri açma, faydası olmaz, ölümün yüzü yoktur, ÖLÜMÜN YÜZÜ YOKTUR. Terliyorum, seni sevip sevmediğimi soruyorsun, evet, seni seviyorum, yüzüme tükürün, herkesi seviyorum.”
Hilda Hilst bu kitabında varoluşun en tehlikeli dehlizlerinde geziniyor. Kirleniyor, kirletiyor ve nihayetinde başka bir şeye dönüşmüş ol ...