İnsan ruhu tekliği sevmez, başka ruhlara ilişmek ister. Eşini arar ve bulana kadar rahat etmez. Eğer bir ötekiyle doyum sağladığımız, kendimizi güvende hissettiğimiz, gönlümüzün yaylarının benzer frekanslarda titreştiği, tam anlamıyla iliştiğimiz bir ortaklık kurabilirsek kendimizi daha iyi hissederiz. İşin içine aşk da girince keyfe doyum olmaz. Eşini bulmuş bir ruhun pencerelerinden neşeli, huzurlu, ritmik bir melodi taşar.
Peki ya o melodi yavaş yavaş kesilmeye, ritmini kaybetmeye ...