2009’da kaybettiğimiz Erol Güney’in kendisini tanımayanlar, hatta adını duymamış olanlar bile, kedisini hatırlar: Orhan Veli onun için iki şiir yazmıştı.Erol Güney 1914’te, Birinci Dünya Savaşı başlarken Odesa’da doğdu. 1917’de ailesi Rusya’daki ihtilalden ve iç savaştan kaçıp İstanbul’a sığındı: “O güzel İstanbul’da unutulmaz bir çocukluğum ve gençliğim oldu. İyi bir tahsil gördüm. İlk işim de hayatımın en ilginç ve en verimli işiydi: Hasan Âli Yücel’in büyük kültür hamlesinde küçük de olsa bir rol oynadım

Enis Batur ile Bilge Karasu 1971 yılında tanışıyorlar. Batur’un 1973’te Paris’e gidişine kadar gelişen dostluklarının ardından, aynı şehirde olmadıkları yıllarda sürekli yazışıyorlar. Bu kitapta Bilge Karasu’nun Enis Batur’a 1973-76 ve 1985-94 yılları arasında yazdığı mektupları, Mesut Varlık’ın Karasu’yla dostluğa dönüşmüş usta-çırak ilişkileri hakkında Batur ile yaptığı bir söyleşiyi, Batur’un “Bilge Karasu’nun Ankara'sı” adlı yazısını ve Karasu’nun radyo için yazdığı Ankara metninin dergi yazısı halini

"Akıllı insan aklını kullanır, daha akıllı insansa başkalarının aklını da kullanır." (Bernard Shaw)“İnsan doğasıyla ilgili bildiğim en trajik özellik, tüm insanların hayatı ertelemeye son derece yatkın olduğudur”, diyor Dale Carnegie ve devam ediyor: “Çoğumuz pencerenin önünde açan güllerin tadını çıkarmak yerine, ufkun ötesindeki büyülü gül bahçesini hayal ediyoruz.”“Ne mutlu, ne kadar yalnız olsa da bugünü kendisinin kabul edene ve güvenerek kendine, 'Yarın ne kadar kötü olursa olsun, bugünü yaşadım ya!'

Sıcak mı sıcak bir yaz günü, Tepebaşı’nda bir çayevinde oturup amatörce çeviri egzersizleri yapan bir muhasebeci (Mehmet Şadi Tati) ile söz konusu mekânda ansızın boy gösterip, Mehmet Şadi Tati’yi masalarına davet eden redingotlar giyinmiş, şapkalı iki figür: Gustave Flaubert’in tamamlanmamış son romanının kurmaca karakterleri(F. Bouvard ve J. Pécuchet)...Serdar Rifat Bir Gün Düşü adlı anlatısında –gerçeğin düşsel olanla iç içe geçtiği o karmaşık ve şaşırtıcı yazınsal düzlemde– görünüşte matrak bir ticari i

“Acılar birbiriyle yarıştırılamaz, fakat bu ülke 6 Şubat 2023’te bütün tarihinin en büyük acılarından birini, belki en büyüğünü yaşadı. Serhan Asker bu acılara tanık oldu. Dahası, onları teninde yaşadı. Elinizdeki kitap acıya tanıklığın, onu teninde yaşamanın benzersiz ürünüdür. Tıpkı bir savaş güncesi gibi. Doğanın acımasızlığına karşı insanca duruşun, direnişin güncesi.”–Ataol Behramoğlu"Acıların değil bir yüzleşmenin kitabı bu. Korkunç yıkımlarla, travmalarla, kayıplarla karşı karşıya gelen insanların ça

Sirkeci’den kalkan bir trene bindiler ve son istasyon Münih’teki 11. Peron’da bir yanı memleket bir yanı gurbet olan bir hikâye başladı. 1961’de Almanya’nın Türkiye’den işçi kabul etmeye başlamasının ardından umut yüklü tahta bavullarıyla Anadolu’dan yola çıkan işçilerin hikâyesi bu. Bir yanda memleket türküleri çalarken, bir yanda işçi tulumu boy gösterdi. Gidenler, memleketten gelecek bir selamı, kalanlar onların dönmesini bekledi. Köklü bir değişimin ilk adımları atılırken kendilerine yeni bir dünya kurm

Mevlamız; "Ben ilmi isteyene, zenginliği istediğime veririm." buyurdu. Ben de ilmi istiyordum. Bu isteğim devam edecek miydi? Aşık maşuğu için çilelere katlanabildiği gibi ben de ilim aşkıyla nefsimin zor gösterdiği şeylere…

"Küresel pandeminin başlangıcından sonra yıllardır yüzünü göremediğim, yüzüne hasret kaldığım Namrun yaylasına gittim, daha doğrusu çocukluğumun yaylasına, ilk göz ağrıma geri döndüm. Tarsus’un yaylası Namrun, deniz seviyesinden 1100 m yükseklikteki, Çukurova’nın alev topuna benzer havasından kaçacağınız Toroslar’ın en yüksek bölümü olan Bolkar Dağları’nın eteklerinde yeşil, yemyeşil bir dünyadır. yeni, “modern” ismi Çamlıyayla, ama ben bu isme hiç alışamadım. yabancılaştırma efekti taşıyor bu sözcük, resmi

Mıhemed Şarman, “Konuşmaktan çok susmakla, dokunmaktan çok birbirine usulca bakmakla, birbirini gözleriyle kollayıp izlemekle örülmüş bir sevgi biçimi”nin ifadesini arıyor... Ölür Çünkü Babalar, mesafelerle büyütülmüş, dönmekle bulunamayacak, uzak kalmakla görülemeyecek bir ev’in anlatısı: Hiç oğul olamamış bir baba ile babasının aslında kim olduğunu ancak onu kaybettikten sonra keşfeden bir oğulun sevgi ve anlayışla dolu incelikli hesaplaşması.Burada şairin sorduğu soruyu Tanrı’ya sorma ehliyetinin en çok

Bir kahve düşünün; farklı dünya görüşlerinden ve meslek gruplarından insanlar, entelektüeller, sanatçılar, yazarlar, bohemler, hocalar ve öğrenciler, müzmin bekârlar ve evliler, gelenekçiler ve yenilikçiler aynı masa etrafında toplanmaktadırlar. Literatürde “edebiyat kahvesi” ya da “edebiyat mahfili” diye anılan bu tür yerler eşitliğin, rasyonel ve eleştirel düşüncenin oluştuğu önemli “kamusal” mekânlardır ve hikâyesi anlatılan kahve de tipik bir edebiyat kahvesidir. Bu kitap 1980 sonrasında Erenler Kıraath

“Evaristo Carriego adının bundan böyle Arjantin yazınının ecclesia visibilis’inde yerini alacağına ve yazınımızın tüm saygın kurumlarının –retorik dersleri, antolojiler, ulusal yazın tarihi– bu adı anmadan edemeyeceklerine inanıyorum. Ayrıca inanıyorum ki Carriego, en doğru ve seçkin ecclesia invisibilis’in parçası ve dört bir yana yayılmış şiire iman edenler cemaatinin üyesi olacaktır. Ve şuna da inanıyorum, bu değerli üyeliği ona kazandıracak yapıtındaki hüzünlü çığlıklar olmayacaktır. Burada işte bu savl

Bir metni övmek için onun şiire ne kadar yaklaştığına vurgu yaparız. “Hattâ Tunç! Biraz kulağını bana yaklaştırır mısın, bir şey söyliyeceğim!” Bülent Ecevit'in; arkadaşı Tunç Yalman'a yazdığı bir mektuptan alıntıladığımız bu sözlerdeki hayal gücü, şiiri geçiyor. Robert Koleji yeni bitirmiş ve Ankara’ya döndüğü için arkadaşlarından uzak kalmış olan genç Bülent Ecevit, mektuplarından anladığımız kadarıyla aslında başkenti “Rahşanapoli” olan ütopik bir ülkede yaşamaktadır. Kendisi de bu ülkenin şairidir. Gele

Kuşlar varmış kuşlar yokmuş. Gel zaman git zaman olmayanları dahi dile, kaleme gelmiş. Güleni ağlayanı, moru eflatunu, güzeli sevimsizi ötmeden öteden öyle bakmış, “Ben yok muyum?” Boyunlarını bükmeye kalmadan daha, “Varsın canım!” demiş onlara, olan bütün öbür kuşlar. “Artık varsın.” Olmayan kuşların çoğu burada. Dilden kalemden telaşsızca dökülüp kanat vücut bulanı, konup da en sonunda şahane diyarlara uçanı. Olmayanın, hayalle var edilenin gücüne, taşıdığı umuda inandığımızda, işte o zaman şen olabilir

Âşık Veysel… Anadolu toprağından yeşermiş eşsiz bir gönül adamı. Acının toprağıyla yoğrulup hikmet kapısının eşiğine oturmuş söz ehli. Tabiatı, toprağı, karıncayı, dostu, aşkı, vatanı kendisine özgü söyleyiş tonuyla yeniden yoğurmuş halk ozanı. Sazıyla sözüyle Anadolu onda birleşti. Sevgi bir insanlık ideali oldu Âşık Veysel’in şahsında. Gözlerini kaybetti fakat neredeyse herkes onun gözü oldu. Sinan Yağmur, Âşık Veysel’i , ömrünü kuru kronolojiyle değil unutulmaz kesitlerle yeniden canlandırıyor. Onu be

Eşi Sylvie’nin ölümünün ardından mutsuzluğun doruklarında yalnız ve dul kalan Fournier, hayal kırıklığı yaşamamak için ölümsüz bir eş arayışına başlar ve gazeteye bir ilan verir: Dul, ölümsüz eş arıyor. Kimler başvurmaz ki bu ilana: Jeanne d’Arc, Maria Callas, Emma Bovary, Carmen, Kleopatra, Ella Fitzgerald, Nefertiti, Yourcenar, Pamuk Prenses ve daha nice ölümsüz isim. Gelen yanıtlara Sylvie’nin “öteki taraf”tan yaptığı yer yer iğneleyici yorumlarla işler çığırından çıkar. Dul Ölümsüz Eş Arıyor’da Fourni

İstanbul Kazan Ben Kepçe (1938-1939), Sermet Muhtar Alus’un 1 Teşrînisânî 1938 – 7 Mart 1939 tarihleri arasında, Akşam gazetesinde kaleme aldığı “İstanbul Kazan Ben Kepçe” üst başlığına sahip, yaklaşık 85 yıl öncesine dair 32 yazısını bir araya getiriyor. İstanbul’un ilçeleri ve semtleri, isimlerinin nereden geldiği, tarihleri, oralarda yaşayan önemli kişiler, zaman içerisinde geçirdikleri değişimler gibi konuların ele alındığı eser, müellifin, okuyucuyu da beraberine alıp adeta şehrin pîri, üstadı olarak İ

“Mezarında iki tarih yazacak ve dostların onu okuyacak. Önemli olan tek şeyse iki tarih arasındaki küçücük tire olacak!” demiş sanatçı Kevin Welch. İşte bu koca kitap, o küçücük tirenin (-) bugüne kadarki dökümünden ibaret. Hepimiz kendi hayatımızın mimarıyız. Elimizdeki malzemeyle mümkün olan en iyi hayatı yaratmaya çalışıyoruz. Peki BigChefs’in kurucusu Gamze Cizreli bunu nasıl yaptı? Bir tutam Diyarbakır misafirperverliği al, üzerine Konya yöresinden tasavvuf kültürü ekle, içine biraz ODTÜ devrimci ruh

Mayası aşk ile yoğrulmuş olanlar, aşkın dilinden anlayanlar, yorulmak bilmeden sevmeye adar ömrünü. “Yaradılanı hoş gördük Yaradandan ötürü” diyen Yunus gibilerin aşkıdır bu. Anadolu’nun aşkıdır. Bu vatanın, gençliğimizin, geleceğimizin aşkıdır. “Kader gayrete aşıktır” derler, gayret de aşktandır… Biz de her ne yaptıysak aşk ile yaptık. En başından beri biliyorduk; bu yolun uzun, meşakkatli ve çetin olduğunu, önümüzü kesenlerin çelme takanların hayat hakkı tanımak istemeyenlerin varlığını. Refahları bozulma

Hayatın akışı içinde çeşitli yapıdaki insanlarla karşılaşırız. İnsanlar düşe kalka olgunlaşır; kimisi daha çabuk, kimi ise daha geç; kimisi de maalesef olgunlaşma sürecine giremez. İnsan olgunlaşınca geçmişte yaptığı hataların farkına varır. Ancak bu durumun oluşması için hatalı olunabileceğinin bilincine erilmesi gerekir. Ruben Chavez şöyle demektedir: “Beş yıl içinde olacağın kişilik çoğunlukla bugün okuduğun kitaplara, birlikte olduğun insanlara, yediğin yemeklere, sürdürdüğün alışkanlıklarına ve girdiği

“...imtihanlar vardır ki; bir milletin medeni idareye ne derece layık olduğunu, demokrasi yani halk idaresi hususundaki iktidarının ne kadar ilerlemiş bulunduğunu gösterir. Yarınki tahrir-i nüfus Türk Milleti için böyle bir imtihan günüdür.” Cumhuriyetin ilk nüfus sayımı (tahrir-i nüfus), Haziran 1926’da TBMM’de kabul edilen kanun çerçevesinde 28 Ekim 1927 tarihinde yapıldı. Ülke nüfusunu, toplumsal ve iktisadi özelliklerini modern yöntemlerle sayabilmek ve izleyebilmek için güvenilir verilere ihtiyaç duyan