Koca duvarlar ardında sonsuz eğlenceler, mütemadiyen süren zevküsefalar içinde yaşadığımız sanılmasın; Payitaht’ın yılankavi sokaklarında koşturan çocuklar, kahvede nargile fokurdatan keyif ehli, her gün denize ağ atan balıkçı hatta bir hamamın külhanında kıvrılıp uyuyan kopuk taifesi bile bizden huzurludur. Bu kafes, nam-ı diğer şimşirlik dairesinde kavanoz içindeki reçele bakıp ulaşamayan sinekler gibiyiz. Bazen, keşke padişahlığa namzet bir şehzade değil de bir derviş olarak yaşasaydım derim. Cellada ver

Kelimelerimi seçiyor sonra eliyordum tahammülün yok Kısa konuşmalı ev hanımları. Saçlarımı kestirdim, hata olmasın uzattım aklımı Ağır poşetler taşıdım, güçlüyüm dedim kendime Zaten kurumaktaydı çiçekler, su verip büyütmedim Oldukça tozluydu kitaplar, temizlemedim istediğin gibi Sen söyle diye eksik bıraktım tuzunu yemeğin Kış geldi beslemedim kuşları, sakladım merhametimi

Annem hem hevesli hem tedirgin bir kadın. Kukumav kuşu gibi düşünüp durmamdan yıllardır rahatsız. Çekiyor, itiyor, asılıp sündürüyor beni hayata dâhil etmek için. Bugün, yanımdaki koltuğa gelip teklifsizce oturdu. Hayır, bugün değildi, dündü. Belki de daha önce gelip oturdu. Belki de annem yanı başımdaki koltukta yıllardır oturuyordu da ben yeni fark ettim. Annemim Çiçekli Cepleri, boşanan, arafta kalan, tedirgin kahramanların ceplerini karıştırıyor birer birer. Sade ve sahici öykülerle eşya ve insan arasın

"... Puisque cela est ainsi, nous devons connaître le Saint Coran. Pour connaître le Coran, nous avons besoin d’une réponse claire et compréhensible à la question : « Qu’est-ce que le Coran ?» dans le cadre de la recherche de sens menée par l’être humain. Comment est-ce que le Coran peut donner une réponse à la recherche du sens de la vie ? Quel est le chemin pour atteindre les sources de compréhension du Coran ? Par le biais de cette étude, nous avons tenté de fournir une réponse à la question : « Qu’es

Dünya yüzeyinde mazlum kanının akmasına sessiz kalamayan, taş’kın bir ırmak gibi çağlayan şair. Sözünü kınından çekiyor, en azından bir şey söyleyebilmiş olmak; sözle, elle, dille bir şeyleri değiştirmek için. Dön de bak kan neler yapıyor? Nasıl tutuyor sabrın sicil kaydını? Mirasyedi benlikler çözebilir mi Fecrin görkemli tebessümünü? Şiirlerin gırtlağını sıkabilirsiniz ancak Kalpleri yerinden edemezsiniz! Dön de bak kan neler yapıyor? Ayrıca kuşlar da kaderle uçmaktadır…

Hoca Adapazarı’nda bulunduğu günlerde, şehrin girişinde bulunan TEK Misafirhanesi’nde kalırdı. Misafirhanenin lobisinde hocamız ve katılan arkadaşlarla haftada bir iki gün, akşamları üç-dört saat sohbet etme imkânımız oldu. Bu sohbetler “İstanbullu Hoca”nın tek partili dönemde geçen çocukluk ve gençlik devresine, İnönülü ve Menderesli yıllara, Fener ve Balat hatıralarına, Çapa’daki Yüksek Öğretmen Okulu günlerine, unutamadığı hocalarına, Tanpınar ve Kaplan’la tanışmalarına, arkadaş çevresine, Erzurum’a gidi

İlk yazdığı harf A olmalı. Ali’nin A’sı. Varsın sıra sandalye olmasın sınıfta. Toprağa yazmayı öğrenmeli, topraktan yazmayı, toprakla yazmayı. Parmağıyla yazmayı. Şairler nereye dokunsalar parmaklarıyla oraya yazılabilir. Havaya bile. Toprağa ve havaya. Denize ve kuma. Kuma ve güneşe. Şair parmak kaldırmışsa dünya titremelidir. Şairler, varoluşun sırrına kayıtsız kalamayanlardır. Alışkanlığın perdelediği gözlere benzemez gözleri, “ayrıksı” bakarlar. A. Ali Ural, Türkçenin lezzetini, anlatının gücünü ve şai

Rüzgârı kokladı. Yüzüne kır çiçekleri dökülür gibi oldu. Hızır’la karşılaşmak için mükemmel bir gündü. Üç vakte kadar Kudüs’te olacaktı. Kilometrelerce yol gidecekti. Dağlar, denizler aşacaktı. Dünyanın en mutlu insanı içinde gizli bir gurur hissetti. Bir Musa bir de oydu. Musa’dan sonra o. Yeryüzünde Hızır’ın peşine düşen başkası var mıydı? Yoktu. Kimse onu aramaya çıkmamıştı. Neden? Çünkü insanlar her şeye yarım yamalak inanıyordu. İnsanoğlu, modernitenin parıltılı vaatlerine kandıkça kadim hikâyelerine y

Kırk arkadaş bir sonraki ayın on dördüncü sabahı türbeye gelmeden yola koyulduk. Niksar’ı terk edip giderken arkamıza bakmadık. Talazan Köprüsü’nden geçip sırayla o taşı aşan yok oluyordu bir sis gibi. En son ben de geçince Kırk Kızlar bizi karşıladı. İşte o an yüzü yazmayla örtülü kızı gördüm. Elimden tutup götürdü. Sabri Gümüş’ün fantastik dünyası efsane-kurmaca sarkacında kalabalık bir cümbüş. Geçmiş ve kader arasında savrulan kahramanlar ne olduğunu anlamaya çalışırken, gerçeğin az üstündeki sirk s

Kahramana ait değerler dünyanın ufkundan çekilirken, kazanç dünyasının kavramlarından yeni ve cesur bir dünya imal edildi. Modern insanın doğayı denetleyerek tüm varlığı sömürgeleştirmesi, böylece bir yeryüzü cenneti kurma ideali, kadim dünyanın yegâne iletişim biçimi olan sözü de yerinden etti. Sözün yerini gösteri (göz) etkinliği aldı. Sözün/şiirin, dolaysıyla şairin, belirleyici bir konumda olmamasının nedeni tehlikeden riske, kahramandan girişimciye, sözden gösteriye uzanan bu tarihî kesitte aranmalı. A

Yeryüzünde önemli bir nokta sürekli sarsıntı geçiriyormuş gibiydi. Ekrandaki görüntü de hızla soluk alıp vererek sanki yeryüzünün o noktasıyla aynı tempoda sarsılmaya devam ediyordu. İnsanın can çekişmesi denilen hakikat galiba böyle bir şey olmalıydı. Bir süre daha sesi dikkatle dinledim ve çırpınışını izledim ekrandaki görüntünün. Sanki benim kalbim de soluk alıp veren çarpıntıya eşlik ediyor gibi çarpıyordu. Birden ekran karardı ve görüntü kayboldu. Aynı anda ayağa kalktım ve ekrana doğru hızla yürüdüm.

Orada üçüncü bir adam daha vardı. Ne kadar zamandır oradaydı, konuşulanların ne kadarını duymuştu, hiçbiri bilmiyordu. Üç kişiden oluşan bu küçük gruptan uzak bir köşede duvara yaslanarak yere çömelmişti. Yılana benzeyen gövdesi tekinsiz bir sessizlik içindeydi; yumruk yaptığı sağ elindeki damarların seğirmesini saymazsak hareketsizdi. Kare şeklindeki bir kutu ve üzerindeki siyah örtü onu kurnazca sahneden gizliyordu. Bu dramanın her perdesini gözlerini bir an bile ayırmadan pürdikkat seyretmişti, artık müd

“Canavar gözlerini yummuştu. İnsan nazarının tesirli olduğuna dair o eski inanış doğru muydu yoksa hayvanın uykusu mu gelmişti bilmiyorum ama bana saldırmak şöyle dursun, yumuşak tüylü siyah kafasını kocaman pençelerinin arasına alıp uykuya dalmış gibi görünüyordu. Onu uyandırıp tekrar vahşi hayata döndürürüm korkusuyla hiç kıpırdamadan öylece dikildim. O şeytani gözleri artık üzerimde hissetmediğim için daha berrak düşünebiliyordum. Beni bu tuzağa düşüren o hain düzenbazın söyledikleri bir yana, sezgilerim

“Cesedimin gömüleceği bir ağaç gölgeliği bile bulunmaz burada, kanımın süzülüp aktığı kaldırım taşları yüzünü buruşturacak, bir kova su dökecekler oraya, izime bile tahammülü kalmayacak kimsenin. Kocaman dünyada işgal edeceğim yere sığmam için kolumu önceden kesmişlerdi zaten. Sonunda bedenim de temizlendi. Oysa herkes incinirdi biraz eli havada kalınca, bu yüzden kimseye elimi uzatmadım. Sıkılmış bir elim olması yetmişti, fazlası zaten bana göre değildi. Bir isim, bir rakam, bir eşya, bir nefes, bir sözle

Bu yolda bir Osmanlı subayı için İstanbul, Edirne ya da Arabistan çölleri fark etmemeli, vazife neredeyse el’an orada bulunmalıdır, öyle değil mi? Cenâb-ı Allah, Peygamber Efendimiz’e hizmeti nasib etti bize. Hicaz’a, Mekke’ye, Medine’ye giden yola, çölün yüzüne demirden, çelikten bir hat çizeceğiz. Ümmet-i Muhammed zahmetsizce su gibi akacak mukaddes beldelere. Devletin eli kolayca erişecek topraklarının her bir parçasına, uzak köşeler payitahta yaklaşacak. Bundan ulvî bir vazife olur mu? İnsan bunun için

Ben âşığın ömrünü ikiye ayırıyorum kırkından öncesi kırkından sonrası. Kırkından öncesini kâle almayanlar bilsin ki köksüz fide olmaz. Say ki toprağa bir tohum atıldı, filizlenip topraktan başını çıkarmadığı sürece onu yok sayar, toprağını çiğner geçerler, boy verecek palazlanacak ki onu bir şeye tutsunlar. Veysel’in tohumdan farkı ne, yok bence. Tohum toprağını sevmezse toprak tohuma sarılmaz, kökü cılız fideden bir halt çıkmaz, sel, yağmur, rüzgâr savurur atar. Âşık öyle toprak meraklısı ki sök sökebilirs

İnsan yeni kıyafet giyince değişiyor. Köylüler süslendiğinde tarlada birlikte çalıştığın kişilere benzemiyorlar. Ben de o gün türkü söyleyip saz çalan erkekleri, avluda kollarını birbirlerinin omuzlarına atarak halay çeken delikanlıları, gülerken ağızlarını kapatan kadınları yeniden tanımıştım. Heyecandan yüzüm yanıyordu. Yaşam bana, az evvel tandırdan çıkmış ekmek gibi sıcak ve yumuşak görünmüştü. Sonra yağmurlar başladı, sonra selde taşlar yuvarlandı. Sonra felaket oldu. Annemle kız kardeşim ölümümün ardı

Bugün itibariyle, kendi sanat ortamımız açısından baktığımızda -sanat içindeki aslan payı hiç değişmeden süren- edebiyatın konusu olarak tartışıla duran kurgunun (Arapçası: İhtira’), her ne kadar Batı’dan ithal bir Kutsal Kase’ye dönüşecekmiş gibi görünse de; nazariyat, eleştiri ve edebî inceleme esaslı olarak X. yüzyıldan beri kendi âlim ve bilim adamlarımızca bir hakikat olarak işlenmesi, bu konuda Batılıların düştüğü kimi tuzaklardan, bizim bugün de korunmamızı sağlamaktadır. Günümüz Türk edebiyatı eserl

Yeryüzünde değil burada göreceksin Mucizenin en büyüğünü ey Cumhuriyet Şairi. Süper hızlı trenlere inanır gibi uçaklara İnanır gibi asfaltlara inanır gibi inanıyorum çünkü sana. Göğsümden çünkü söküp attın cevşenimi Delilik Bahçesi’nden şaşkınlığımı söküp attın. Bir bir belledim seninle: Apaçık Türkiyelidir Pir Sultan, III. Selim bürokrat En büyük pişmanı İlhan Berk’tir Türkçenin Gibi şeyleri bir bir seninle belledim biliyorsun Biliyorsun kana ekmek doğramak İntihar değildir Dönülmez bir ülkede ve kesinkes!

Uzun zaman sonra bütün aile fertleri yeniden bir araya geldik. Kimseden çıt çıkmadı. İlk konuşan olmak zordu. Hepimiz bu sorumluluğu bir başkasının almasını ve iki yılda birbirine yabancılaşan bu ailenin yeniden kaynaşmasını bekledik. Sohbeti başlatma görevinin bana düştüğünü biliyordum. Söyleyeceğim ilk cümle aramızda geçecek olan konuşmanın gidişatını belirleyeceğinden önemliydi. Ağzımdan çıkacak kelimeleri seçmeye çalışırken çorbayı unuttuğumu fark ettim. Soğuk Çorba’daki öyküler, hayal kırıklıklarından,