Şiiri toplumsal olandan uzaklaştrdıkları, anlamsız ve soyut bir noktaya getrdikleri ve
apolitk bir söyleyişe yöneldikleri iddialarıyla sıklıkla eleştrilere maruz kalan İkinci Yeni
şairleri, her ne kadar bireyselliği öncelemiş olsalar da şiirlerinin tamamıyla
toplumsaldan uzak olduğu söylenemez. İçinde yaşadığı toplumla uzlaşamayan
bireyin iç bunaltlarını yansıtrken toplumsala dokunmak zorunda kalan ve toplumsala
başkaldıran İkinci Yeniciler, şiirlerinde bireyi özellikle mekân aidiyet ve zorunluluk
üzerinden değerlendirirler. Bu bağlamda İkinci Yeni şiirinde, mekân belirleyici bir
unsur olduğu gibi şiirlerin ana damarı da mekân-insan ilişkisi yönünde atar.