İnsan ruhunun karanlık köselerinden damıtılmış öyküler. Yalnızlığın öyküleri. Acılara dair öyküler. Ama umut veren, inanç aşılayan öyküler. Ali Haydar Haksal, insanların kalplerinde olanı fısıldıyor okurlarına. Bunu yaparken samimiyeti ve öykü sezgisi yeni kapılar, yeni geçitler açıyor okurlarının önüne.

Sairler ise oradan kalkıp bir kahveye çekilirler, bir kösenin uzletinde şiir konuşurlar, şiir yaşarlar. Dizelerini tartışırlar, bir sözcüğü, bir mimarın son eserini inşasında bir tası gerçek yerine koyması gerektiği gibi koyarlar. Yapı tamamlanır, şehrin ruhu ululanır. Her şey birbirine uyar, ses bütünlenir, ritim tutturulur, anlam derinleştirilir, söz asıl sahibine ulaşır ve emanet edilir.