Şair, tabib, hatip, muhtesib, tarihçi, cağrafyacı ve siyaset eserleri
sahibi, Ebü'n-Necîb Şeyzerî'nin kaleme aldığı Nehcü's-Sülûk fî Siyaseti'l-Mülûk, Selâhaddin Eyyubî'ye devlet idaresinde rehberlik etmek amacıyla yazılmış bir eserdir. Arap coğrafyasında oldukça meşhur olan bu eserin Anadolu topraklarına gelişi, yazılışından yaklaşık 600 yıl sonra gerçekleşmiştir. Eser ilk olarak Seyyid Emir Buharî dostlarından Müeyyidî Abdurrahman Efendi'nin dikkatini çekmiş ve Buharî'nin vasiyeti üzere eserin Şeyzerî hattıyla yazılmış nüshası Trabzon'a giderken Şehzade Selim'e takdim edilmiştir. Şehzade Selim'in bu eser üzerine görüş alışverişinde bulunduğu İdris-i Bitlisî eseri kendi hattıyla yeniden yazmıştır. İdris-i Bitlisî'nin çoğalttığı bu nüshayı gören Naima, eseri «Arap lisanında bir büyük define» olarak vasıflandırmış ve Tarih'inden bu eserden uzunca bahsetmiştir. Bu yüzden eserin Osmanlı diline kazandırılması Naima'nın dikkat çekişiyle gerçekleşmiştir.

Selâhaddin'in başarılı olmasını bu esere bağlayan Naima,
Eyyubî'nin bu esere uygun davranarak ve izlediği siyasette bu eserdeki görüşlere uyarak başarılı olduğunu söyler. Nahîfî Mehmed Emin Efendi tarafından Arapçadan çevrilen eser 1788'de I. Abdülhamid'e sunulmuştur. Türk-İslâm siyasetnâme tarzının bütün özelliklerini taşıyan ve klasik siyasetnâme başyapıtlarından biri olan eser siyasetin temelinde bulunması gereken temel fikri hikmetle göstermesi bakımından bir çok idareciyi etkilemiş ve kılavuz olmuştur.