Erken dönem hadis kaynaklarının tanıtımını ve muhtevasını ele alacağımız bu kitap, İslam’ın
ilk dört asrında yazılmış olan bazı eserleri ihtiva etmektedir. Bu dönem, hadislerin tedvin ve
tasnif çalışmalarının yapıldığı ve birbirinden değerli eserlerin ortaya konduğu bir dönemdir.
Bu dönemin en meşhur eseri, İmam Malik’in fıkhı ve hadisi birleştirdiği el-Muvatta’ adlı
eseridir. Daha sonra ise sadece sahih hadisleri bir araya getirmeyi esas alan Buhârî
(256/870)’nin el Câmi‘u’s-Sahîh ve Müslim’in (261/875) Müsnedu’s-Sahih isimli eserleri
gelmektedir. Bunlardan sonra “Sünen-i Erba’a/Dört Sünen” olarak bilinen Ebû Dâvud, Tirmizî,
İbn Mâce ve Nesâî’nin es-Sünen isimli çalışmaları gelmektedir. Öte yandan bu eserler,
“Kütüb-i Sitte” denilen altı ana hadis kaynağını meydana getirmiştir. Bu bağlamda Kütüb-i
Sitte’nin ana kaynaklarını oluşturan en önemli hadis arşivlerinden Abdurrezzâk b. Hemmâm
(211/826) ve Ebû Bekir İbn Ebî Şeybe’nin (235/849) Musannef’leri ile Ahmed b. Hanbel’in
(241/855) Müsned adlı eserlerini de zikretmek gerekir.